Toen de Federal Reserve tijdens de donkerste momenten in 2009 met “quantitative easing” kwam aanzetten, waren er heel wat vraagtekens.

“Onconventioneel” en “een sprong in het diepe” was wat je overal hoorde.

Zelfs vanuit de Federal Reserve waren er de nodige kanttekeningen. 

Toenmalig Fed-lid Jeffrey Lacker gaf aan dat het inflatierisico niet genegeerd mocht worden.

“Een dergelijk grote stijging van de monetaire basis kan niet oneindig blijven zitten zonder enorme inflatiedruk te creëren. Het is belangrijk om het juiste moment te kiezen om deze stimulus af te bouwen.”

Wel, we zijn op de kop tien jaar verder en het juiste moment is er nog niet gekomen. Vorige week werd zelfs duidelijk dat het nooit meer zal komen. 

Die grote stijging van de monetaire basis is nu permanent. Voor eeuwig en altijd gebetonneerd in de balans van de centrale bank. 

Maar, wacht eens even: ging zo’n grote stimulus niet geheid voor inflatie zorgen als de markt zou beseffen dat het geen tijdelijke maatregel zou zijn? 

Want dat is toch waar we vandaag staan? 

De Fed heeft zopas aangegeven dat die “tijdelijke” stijging van de monetaire basis niet afgebouwd kan worden en per definitie permanent wordt. 

De markt heeft het in ieder geval zo begrepen. De edelmetalen gingen gezwind hoger en ook de goudmijnen konden rekenen op heel wat interesse van beleggers. 

Voorlopig zijn het vooral de grotere, liquidere namen die profiteren maar ik verwacht dat hierna de kleinere spelers in the picture komen. 

Ook platina en zilver sprongen hoger en blijven de voorkeur hebben binnen de edelmetalen. 

[xyz-ihs snippet=”eindspel”]